Houbo como unha brisa previa –así son os segredos –, un nacemento na parte dunha tarde a soas apracible ao recordo. A herba e a roca estaban moi preto, formando parte de min, que, nese momento, asistía a unha cerimonia do vivir, asombrado polo agasallo… e naceu a nube
*
(Alí abaixo, tan amplo coma o descoñecido, o mar)
*
No aire apareceu un fío branco que foi crecendo, tomando dimensións, forma de nube. E aí quedou suspendida un momento, antes de iniciar un camiño sen rumbo, o mesmo que o do mirar
